Problemy wierzycieli z realizacją zabezpieczeń obligacji

Istotą instytucji administratora zabezpieczeń nie powinno być jedynie odformalizowanie procesu emisji obligacji. Jednak dzisiejszy kształt dotyczących jej regulacji taki skutek bardzo często powoduje.

Instytucja administratora zabezpieczeń nie jest nowa. Formalnie pojawiła się w polskim systemie prawnym dopiero w 2015 r. wraz z ustawą o obligacjach. Jednak zbliżone rozwiązanie było stosowane już wcześniej. Na gruncie poprzedniej ustawy o obligacjach funkcjonował administrator hipoteki. Został on wprowadzony równolegle z nowelą ustawy o księgach wieczystych i hipotece, która weszła w życie w 2011 r. Ustawa o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów od 2008 r. stwarza natomiast podstawę do ustanawiania administratora zastawu.

Wprowadzenie omawianej konstrukcji, w zamyśle ustawodawcy, miało ułatwić, uelastycznić i unowocześnić ustanawianie zabezpieczeń na rzecz szerokiego kręgu wierzycieli. Jej przydatności dopatrywano się w wielu aspektach, nie tylko w odniesieniu do obligatariuszy. W uzasadnieniu projektu zmian do ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów z 2008 r. czytamy: „instytucja administratora zastawu okazuje się być przydatna w przypadku restrukturyzacji zobowiązań w postępowaniu układowym. Jeżeli układ z wierzycielami ma polegać na zabezpieczeniu ich wierzytelności zastawem rejestrowym na majątku upadłego, to celowym jest użycie w tej sytuacji administratora i ustanowienie jednego zastawu na zabezpieczenie wszystkich wierzytelności objętych układem. W innym wypadku należałoby ustanowić tyle zastawów, ilu jest wierzycieli." (źródło:...